2016-11-09

Geen Artis, nou vooruit een beetje dan🤔

9-11
We zwaaien vandaag naar de oude dames (eigenaresses) van de campsite en pakken de southern scenic highway op naar Kakapoint. Eerst komen we langs Tunnel Hill. Een pad/wandeling van 20 minuten heen en weer door een oude spoortunnel. We gaan even kijken, zaklampen mee. Maar na 10 stappen heb ik het wel gezien, niets voor mij. Heel mooi, zal destijds veel handmatige inspanning gekost hebben, maar ik hou meer van licht. We gaan dus door naar Kakapoint maar slaan daarvoor eerst rechtsaf naar Nugget Point voor geelogige pinguïns, fur seals, seallions, lighthouse etcetera. Een gravelroad van ongeveer 10 km en af en toe een beetje nauw vanwege instortingen en wegwerkzaamheden. Het laatste stuk van de weg is dicht dus we moeten parkeren bij Roaring Bay. Een gat tussen twee bergkammen waar de wind door heen gaat. En vandaag staat er een behoorlijke wind. Op dit stukje kunnen slechts 5-10 auto’s/campers staan. En het staat al vol. We hebben mazzel dat net een camper weggaat en dat de camper die voor ons is aangekomen dus 1e recht heeft op een plek, kleiner is dan wij en hem nog ergens anders tussen kan parkeren. Als we staan voel je de wind pas goed. Het hele gevaarte gaat flink heen en weer…blijft dat staan? Denk het wel, zegt Rob. Oké, jassen aan, camera mee en we gaan even kijken. Alle anderen lopen richting Nugget point dat nu vanwege de wegwerkzaamheden een flink eind lopen is en dat ook nog met die wind. Wij lopen Roaring Bay in, dat tevens de thuisplaats is van de geelogige pinguïn en lezen dat het strand vanaf 15.00 uur verboden terrein is en alleen vanuit de observatiehut naar de pinguïns gekeken mag worden. Als we het pad aflopen lijken we een grote zeehond/zeeleeuw te zien zwemmen en soms lijkt het een vin te hebben. Het zwemt in het ondiepe water richting de observatiehut. In de observatiehut staat een dame die in tranen is omdat ze denkt dat de zeeleeuw een jonge probeert te redden dat gewond is (heeft een flinke wond). Vogels (zeemeeuwen) beginnen er boven te zwermen. Met de telelens blijkt dat deze zeeleeuw een dolfijn voor lunch gevangen heeft. De vogels worden af en toe heel brutaal waarop de zeeleeuw een grauw geeft richting de vogels. Tsja ook dat gebeurd in de natuur. De dame kan het niet aanzien en verdwijnt (geen Artis). Wij gaan terug naar de auto en besluiten niet ook nog naar Nugget point te lopen maar verder te rijden richting Dunedin. Mooie route als je maar van de sh1 afblijft. Die is namelijk druk met redelijk veel vrachtverkeer. Daar hebben we geen zin in. Uhhh dat betekent dus zo af en toe een vrachtwagen. Geen verkeer went heel snel. In Dunedin gaan we eerst voor boodschappen en dan richting de Otago Peninsula. Ik neem de hoofdweg, dacht ik en kom uit op de ‘Highcliff road’. Dat is met recht een prachtige, soms heel smalle weg met veel haakse bochten en veel hoogte verschillen. Iets minder voor een 7.7meter motorhome. Rob heeft uiteraard geen enkele last maar ik vind die linker kantjes soms wel erg dichtbij komen zonder vangrail en tientallen meters recht naar beneden. Maar we komen in Portobello en checken in bij Portobello motorhome Holiday park. Het park is een beetje kaal en recht toe recht aan. Maar de voorzieningen zijn prima en het is de enige campersite op de Peninsula en redelijk dichtbij het Royal Albatros Center waar je ook een blauwe pinguïn tour kan doen. We willen graag de blauwe pinguïns zien. De kleinste van de pinguïns, blauw en zo schuw dat ze alleen bij nacht het water uitkomen. De tour start om 20.30. 20.15 uur aanwezig zijn. We moeten er nog naar toe rijden, dus besluiten we voor een snelle hap in Portobello. Fish en chips is altijd goed. In het restaurant 1809 is het eigenlijk een lunch gerecht maar omdat we het zo vriendelijk vragen kan het ook voor diner. Ijsje toe en de tocht kan beginnen. De weg er naar toe is langs de baai van Dunedin. Bij het Albatros center vliegen de meeuwen af en aan en we zien ook albatrossen. De tour start om 20.30 met een kort praatje en wat aanwijzingen; flitsen is uit den boze en het licht van automatisch scherpstellen ook. Dan gaan we naar het platform vanaf waarop we de blauwe pinguïns uit het water kunnen zien komen en naar hun nesten gaan (toch een beetje Artis). Rob denkt dat geen van de foto’s gelukt is vanwege te weinige licht en flitsen is uit de boze. Zelfs het automatisch scherp stellen moet uit. Om 21.30 uur gaan alle lichten uit en is de ‘tour’ afgelopen. Het blijft tocheen bijzinder gezicht en het is een leuke ervaring. Na terugkomst werk ik het blog bij, drinken we een glaasje en dan is het bedtijd.