2016-10-30

Uitersten

30-10
Het is onze trouwdag en we hebben onszelf getrakteerd op een helikoptervlucht. En niet een korte maar gewoon de langste vlucht van 45 minuten. We moeten om 10 voor 9 aantreden en zoals gewoonlijk zijn we ruim op tijd alleen dit keer de helikopter maatschappij niet. Vanaf dat we zijn opgestaan is het strak blauw maw prachtig weer voor een heli vlucht. Alleen wij (met nog 3 anderen) staan om half 10 nog steeds te wachten en zien de eerste wolken binnen drijven. Afijn uiteindelijk komt een busje ons ophalen om ons naar de heli haven in de achtertuin van de familie te brengen. Rond 10.05 stijgen we op. Het is een rare gewaarwording: de helikopter gaat heel snel en tegelijkertijd heb je dat gevoel niet als je naar buiten kijkt. Overigens wel weer aan het eind van de vlucht want 45 minuten zijn zo om. De helikopter zelf lijkt op een koekblik met stoelen; 3 voorin (incl. de piloot) en 4 achterin. De heli brengt ons langs de gletsjers van bergtoppen Fox, Franz Josef en Cook. Er wordt geland op de Franz Josef gletsjer en daar mag je er 10 minuten uit. Tijdens die landing is de piloot uiteraard van harte bereid om met je eigen toestel een foto te nemen maar neemt er eerst zelf ook een met zijn eigen toestel. Die worden ter plekke in de heli af gedrukt en op de gletsjer aangeboden voor 20 NZ dollars. Hahaha je doet het ook nog want ach ja je bent op vakantie. Mooie business die heli vluchten. Maar goed voor ons had de landing in de sneeuw niet zo’n toegevoegde waarde, we staan jaarlijks in de sneeuw. Echter voor het oudere Australische stel en de Aziatische jongedame daarentegen wel. Voor de Aziatische jongedame was het de eerste keer dat ze sneeuw zag, kon aanraken en er in danwel op stond. Ze fotografeerde zelfs haar eigen voetstappen en dat vinden wij dan wel weer leuk. Na de gletsjerlanding gaat het razendsnel terug naar de heli haven en daal je zo (te) snel dat het zeer doet in je oren. Vervolgens hebben we er beiden nog een paar uur last van om van dat rare gevoel af te komen. Onze eerste helikopterervaring… 😏 hadden we niet willen missen. We nemen afscheid van onze mede heli passagiers en pakken de sh 6 weer op richting Haast. Ongeveer 140 km. Het plan is om bij Lake Mouraki, via het wandelpad naar Monro Beach te lopen. Daar zit een pinguïn kolonie. Het is ontzettend stil op de weg en komen nagenoeg alleen ander campers tegen. Soms rijden we kilometers zonder ander verkeer.  We stoppen ook bij Bruce Bay en lake Paringa. We zijn rond half 3 op de parkeerplaats van waaruit de wandeling naar Monro Beach start. Op de borden staat heen en terug ongeveer 1 1/2 uur. Ook deze wandelroute is weer van een geweldige schoonheid. En wat ook zo fijn is: extra lopen vanwege onduidelijke markeringen in wandelingen is onmogelijk, zelfs voor Rob😀. We waren gewaarschuwd dus we hebben veel deet mee en lange broeken, lange mouwen. De temperatuur is maar 12 graden maar met de zon erbij lijkt het wel 20. Op de route en op het strand stikt het van de zandvliegen. Zolang je loopt zijn ze nog om te doen maar zodra je op het strand gaat zitten dan ben je de klos. Dus alle niet bedekte onderdelen spuiten, broek in de sokken… En dan..Waar zijn de pinquins….? Tsja die zitten dus uiterst rechts, het zijn 30 paartjes en er wordt vriendelijk gevraagd afstand te houden. Er zijn nog 3 anderen op het strand maar die geven het na een half uurtje op (zandvliegen en nog steeds geen pinguïns). Wij installeren ons en wachten af. Geen natuur op commando. Uiteindelijk zien we zo’n 8 pinguïns die of uit zee of naar zee toe gaan. Echter wel heeeeel ver weg. Omdat we helemaal alleen zijn op het strand en de tijd hebben gaat Rob iets dichterbij zitten en daarmee heeft hij de pinguïns op de foto. Maar zelfs met een 400 millimeter telelens kom je eigenlijk te kort. Rond half zes lopen we terug, rijden we het laatste stuk richting Haast en checken we in op het Haast campervan top ten holiday park. We hebben nog een restje tagliatella. En dat smaakt prima na zo’n lange dag😋.